Prohlad Chutia

      মানুহৰ জীৱনলৈ দুখ-কষ্ট এবাৰ নহয় এবাৰ আহিবই। এই দুখ-কষ্ট বিভিন্নধৰণৰ হ'ব পাৰে। যেনে:- মানসিক, শাৰীৰিক আৰু অৰ্থনৈতিক। গতিকে জীৱনত সুখী হোৱাৰ উপায় কেইটামান তলত দিয়া হ'ল- ১/   গভীৰতকৈ গভীৰ দুখ-কষ্টৰ মাজতো নিজক সুখ অনুভৱ কৰিবলৈ শিকক আৰু সদায়ে হাঁহি থাকক। এটা হাঁহিৰ অবিহনে এটা দিন ব্যৰ্থ।   ২/ আপুনি কেতিয়াও নিজক আনৰ লগত তুলনা নকৰিব। এনে কৰিলে আপুনি সদায় নিজকে দুখী অনুভৱ কৰিব। ৩/ সদায় বৰ্তমানত জীয়াই থাকিবলৈ শিকক। অতীত যি হৈ গ'ল সেইটো কেতিয়াও ভাল হৈ নাযায়। কিন্তু অতীত কৰা ভুলৰ পৰা আমি শিক্ষা ল'ব লাগে। যাতে এনে ভুল পুনৰাই নহয়। অধিক ভৱিষ্যৎৰ কথা ভাবিয়ো নিজৰ বৰ্তমানক ধ্বংস নকৰিব। কাৰণ ভবিষ্যতে কি হ'ব সঠিক কোনেও নাজানে। আপোনাৰ বৰ্তমানৰ কৰ্ম স্থিতিয়েহে আপোনাৰ ভবিষ্যৎ নিৰ্ণয় কৰিব। ৪/ স্বাস্থ্যই আমাৰ ডাঙৰ সম্পদ। এটা নিৰোগী সুস্বাস্থ্যই আমাক সদায় সতেজ আৰু সুখী কৰি ৰাখিব। ৫/ জীৱনলৈ অহা যিকোনো প্ৰত্যাহ্বানৰ সৈতে যুঁজ দিয়ক। আমি জীৱনত প্ৰত্যাহ্বান নাশ কৰিব পাৰিলেহে সুখী হ'ব পাৰিম।  

         এবাৰ মই ব্যর্থতাৰ গ্লানি কট়িয়াই লৈ ফুৰা প্রায় পঁচিশ হেজাৰ মানুহৰ বিশ্লেষণ কৰিছিলাে। নানা বিশ্লেষণ কৰি মই তেওঁলােৰ পৰা জানিছিলাে যে, তেওঁলােকৰ এই ব্যর্থতাৰ প্রধান কাৰণ আছিল সঠিক কোনাে সিদ্ধান্ত লব নােৱৰাটো। শতকৰা ৩১ জন মানুহেই এই গ্লানিৰ চিকাৰ হয়।           দীর্ঘসূত্রিতা হ'ল সঠিক সিদ্ধান্তৰ ডাঙৰ শত্রু। এই দীর্ঘসূত্রিতা মানৱ জাতিৰ এটা ডাঙৰ ৰােগ। এই ৰোগত কম-বেছি পৰিমাণে সকলাে মানুহেই চিকাৰ হয়।       আপুনি এই কিতাপখন পঢ়াৰ পিছতেই অত্যন্ত দ্রুত আৰু নিশ্চিন্ত সিদ্ধান্ত গ্রহণত পাৰদৰ্শিতা অর্জনত সক্ষম হ'ব। ইয়াৰ মাজেদিয়েই আপােনাৰ ক্ষমতাৰ পৰীক্ষা লােৱা হ'ব। সেই পৰীক্ষাত উত্তীর্ণ হ'লে আপুনি যিকোনাে বিষয়তে নিজকে খাপ খুৱাই লৈ জীৱিকা অৰ্জন কৰিব পাৰিব।       বহু শ শ মানুহৰ জীৱন বিশ্লেষণ কৰি দেখা গৈছে যে, তেওঁলােকে বিপুল সম্পদৰ অধিকাৰী হ'ব পাৰিছে কেৱল এটা কাৰণতেই-সি হ'ল তেওঁলােকে চকু বন্ধ কৰি যিকোনাে সমস্যাৰ তাৎক্ষণিক সমাধান কৰি সিদ্ধান্ত ল'ব পাৰিছিল। যিসকল মানুহ কোনাে মতেই ধনী হব নােৱাৰে, তেঁলােকৰ একমাত্র ক্রুটি হ'ল তেওঁলােকে কেতিয়াও দ্রুত কোনাে সিন্ধ

     আকাংক্ষাক বাস্তবায়িত কৰি তােলাৰ ক্ষেত্রত একাগ্রতাৰ মূল্য অপৰিসীম। মনত ৰাখিব, একাগ্ৰতাৰ মূল উৎস হল ইচ্ছাশক্তি। ইচ্ছাশক্তি আৰু আকাংক্ষাৰ যেতিয়া সংমিশ্রণ ঘটে, তেতিয়া সৃষ্টি হয় এক অপ্রতিৰোধ্য শক্তি। যিসকল মানুহ বিৰাট সৌভাগ্যৰ গৰাকী হয়, তেওঁলােকক ঠাণ্ডা মগজুৰ নির্মম মানুহ বুলি অভিহিত ৰা হয়। তেওঁলােকৰ আচলতে যি থাকে, সি হ'ল প্রৱল ইচ্ছাশক্তি। তেওঁলােকে এই ইচ্ছাশক্তিক নিজৰ আকাংক্ষাৰ স'তে মিশ্রণ ঘটাব পাৰে। তাৰ ফলত যি শক্তিৰ উদ্ভৱ ঘটে, তাৰে তেওঁলােকে নিজৰ উদ্দেশ্য সাধন কৰিবলৈ সফল হয়। বেছিভাগ মানুহেই কোনাে বাধা বা দুর্ভাগ্যৰ মুখামুখি হলেই তেওঁলােকৰ লক্ষ্যমাত্রাৰ পৰা দূৰৈত ছিটিকি পৰে আৰু হতাশাত আক্রান্ত হয়। একমাত্র অলপকেইজনমান মানুহেহে এনে বাধা সত্বেও আগুৱাই যােৱাৰ সাহস দেখুৱাব পাৰে আৰু তাত সফল হয়। একাগ্রতাৰ কোনাে বীৰত্বব্যঞ্জক প্রতিশব্দ হয়তাে বিচাৰি পােৱা নাযাব। কিন্তু এজন মানুহৰ চৰিত্ৰত তাৰ স্থান ভালেখিনি গাড়ীৰ ইন্ধনৰ দৰে। মনত ৰাখিব একাগ্ৰতাৰ অভাৱেই হ'ল ব্যর্থতাৰ অন্যতম কাৰণ। তদুপৰি হেজাৰ হেজাৰ মানুহক পৰীক্ষা কৰি এই সত্যত উপনীত হােৱা গৈছে যে, একাগ্রতাৰ অভাৱেই হ'ল ত

      আত্মসম্মান বা আত্মমর্যাদা শব্দৰ প্রকৃত অর্থ নাে কি? ই আন একোৱেই নহয়,নিজৰ সম্পর্কে মানুহৰ নিজা বিশ্বাস। নিজৰ সম্পর্কে আপােনাৰ ধাৰণা নাে কি?      আপুনি বাৰু নিজকে সম্মান কৰেনে? শ্রদ্ধা কৰেনে? নিজৰ বিষয়ে উচ্চ ধাৰণা পােষণ কৰেনে?     কোনাে মানুহৰ নিজৰ সম্পর্কে যদি উচ্চ ধাৰণা নাথাকে অথবা নিজৰ প্রতি তেওঁৰ কোনাে শ্রদ্ধাৰ ভাব নাথাকে, তেনেহ'লে ধৰি ল'ব লাগিব যে, তেওঁৰ আত্মসম্মানবােধ অত্যন্ত দুর্বল।       জীৱনৰ বিভিন্ন ক্ষেত্রত আপুনি নিজৰ সম্পর্কে ভিন ভিন ধাৰণা পােষণ কৰাটো একো অস্বাভাবিক কথা নহয়। কোনােবা ক্ষেত্রত আপুনি হয়তাে নিজকে খুব বেছি যােগ্য বুলি ভাবিব পাবে, আকৌ আন কোনােবা ক্ষেত্রত আপােনাৰ নিজৰ যােগ্যতা সম্পর্কে সংশয় দেখা দিব পাৰে।          মানুহৰ জীৱনৰ এইটো এটা ডাঙৰ দুর্ভাগ্য যে, এই শেষৰ পৰিস্থিতিটোৱেই অর্থাৎ নিজৰ যােগ্যতা সম্পর্কে সংশয় প্রকাশ কৰাটোৱেই প্রভাৱশালী হৈ উঠে। সেয়ে এই দুর্বলতাক জয় কৰাৰ বাবে আমাৰ নাে কি কৰণীয়, সেই বিষয়ে চিন্তা- চর্ম কৰিব লাগিব। প্রথমতে আপুনি এটি কথা ভালদৰে বুজি ল'ব লাগিব। সেইটো হ'ল আত্মসন্মান বা আত্মমর্যাদাবােধ। অর্থাৎ নিজৰ সম্পর্কে

        আমাৰ হাতত আজি যিমান খিনি আছে; আমি তাকলৈ সুখী কিয় সুখী নহয় ? কাৰণ আমাক আৰু লাগে। এই "আৰু" বোলা বস্তুটো কেতিয়াও শেষ নহয়। আমাৰ ওচৰত সুখী হোৱাৰ সকলো সামগ্ৰী থাকিলেও এই "আৰু" বোলা বস্তুটোৰ বাবে আমি সুখী নহয়। আমি সেইজনৰ লগত নিজক তুলনা কৰো। যি জন আমাতকৈ ওপৰত। আমি এবাৰ ভাৱি নাচাওঁ সেই জন কেনেকুৱা পৰিৱেশত থাকি ডাঙৰ-দীঘল হৈছে আৰু কি পৰিৱেশত থাকি আমি ডাঙৰ-দীঘল হৈছোঁ। নিশ্চয় সকলোৱে বেলেগ বেলেগ পৰিৱেশত থাকি ডাঙৰ দীঘল হয়। গতিকে এজনক আন জনৰ লগত তুলনা কৰিব নোৱাৰি। আপুনি যদি এনে কৰে আপুনি কেতিয়াও জীৱনত সুখী হ'ব নোৱাৰিব।             আপোনাকে কেতিয়াবা ভাৱে নেকি ? যে আপোনাতকৈ দুখী কোনো নাই। আপোনি ভাৱে নেকি ? আপোনি আজি যি পৰ্যায়ত আছে; আপোনিতো বহুত সুখী সেই সকলৰ তুলনাত যিসকলে আপোনাৰ দৰে জীয়াই থকাৰ সপোন দেখে।         এই পৃথিৱীত বাসগৃহীন পৰিয়াল, শাৰীৰিক ভাৱে পংগু, মানসিক ভাৱে অসুস্থ আদি বহুতো লোক; তেওঁ লোকৰ অন্তৰৰ দোষবোৰক এবাৰ অনুভৱ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰক। তেওঁ লোকৰ তুলনাত আপোনিতো আজি বহু গুণেই সুখী। তথাপিও আমি কিয় নিজক সুখী অনুভৱ নকৰো ?          আচলতে আমি এই প্ৰতিদ্বন্দীতাৰ পৃথিৱীখন

আজি দিনৰ ১০ বজাৰ সময়খিনিতে মই মোৰ মটৰচাইকেল খনৰে আগৰ দৰে ওলাই আহিলো । মটৰচাইকেল খনত তেল ভৰাই টাউনৰ মাজৰে নগৈ , বিশ্বনাথ চাৰিআলি ৰ দ গাও ৰ মাজেৰে বৰপুখুৰী লৈ বুলি যাবলৈ ওলালো ।। আগৰ দৰে ই মটৰচাইকেল খন Normal Speed 20/30 ত দগাও ৰ মাজেৰে ই ভিতৰৰ ৰাস্তাইদি যাত্ৰা কৰিলো । দগাওৰ অলপ হাবি যেন লগা ৰাস্তা টো দি গৈ বাওহাতে এটা ঘৰ আৰু অলপ আগত এজোপা প্ৰকাণ্ড গছ । মোৰো আগৰ দৰে ই মটৰচাইকেল খন Normal Speed ত গৈ আছো (সময় :-দিনৰ ১০:১৫ মান হ'ব ) ।। নিজান পথ কোনো নাই মোৰ বাহিৰে হথাৎ গছ জোপা ৰ তলৰ পৰা এটা অকমানি ল'ৰা । গাত কাপোৰ নাই , ৰঙা ৰঙৰ এখন কাপোৰ ককালত মেৰিয়াই থৈছে ।। ল'ৰা টো দেখি  ৰাস্তা ত ঘাঁহ খাই থকা গৰূ পোৱালি দুটা ও  দৌৰি পলাইছে  ।। কিন্তু চকুৰ প্ৰচাৰতে ল'ৰা টো কেতিয়া আহি মোৰ চলন্ত মটৰচাইকেল খনত হেচা দি মোক জংঘলৰ ফালে ঠেলি দিলে , মই ভাবিবলৈ সময়ে নাপালো । মই ও যেনে তেনে গৈ বাইক খন Control ত আনি , হাবি খিনি ত গৈ বাগৰি পালো ।। উঠি ল'ৰাটো ক ধৰো বুলি ঘূৰি চাও , কোনো নাই , বুকু খন ধিপিংকৈ মাৰিলে কথা টো কি ? মই মটৰচাইকেল খনে সৈতে পৰা দেখি এজন দুৰৰ পৰা মানুহ এজনে দেখি আছিল । দৌ

BSF, CRPF, ITBP, SSB আৰু CISF এইবোৰ মিনিষ্টি অফ হোম এফেয়াৰচৰ অন্তৰ্গত আছিল। কিন্তু ২০১১ চনৰ মাৰ্চ মাহৰ পৰা ইয়াক central Armed police force হিচাপে জনা যায়। আমি সকলোৱে জনাতো প্ৰয়োজন যে Indian Army এই সমূহৰ পৰা সম্পূৰ্ণ বেলেগ।তেওঁলোকৰ ট্ৰেইনিং চেন্টাৰ, সা-সজুলি সকলোবোৰ বেলেগ হয়। [ 1] Border Security Force (BSF)- [A ] এওঁ লোক পাকিস্তান, বাংলাদেশ আৰু এতিয়া ম্যানমাৰতো সীমান্ত ৰক্ষী হিচাপে কাম কৰাৰ লগতে ভাৰতৰ আভ্যন্তৰিন প্ৰতিৰক্ষী হিচাপেও কাম কৰে। এওঁ লোকে কেৱল শান্তিৰ সময়তে সীমান্ত ৰক্ষী হিচাপে কাম কৰিবলৈ সুযোগ পায়। যুদ্ধৰ কালীন সময়ত এওঁলোকক ঠাইত সীমাৰ প্ৰতিৰক্ষাৰ দায়িত্ব Indian Army পালন কৰে। আচলতে যুদ্ধৰ প্ৰস্ততিৰ বাবে Indian Army ঠাইত BSF ক সীমাত নিয়োগ কৰে। যাতে তেওঁ লোকে যুদ্ধৰ তেয়াৰি কৰিবৰ বাবে সময় পায়। [ B]      central Armed police force ত এজন IPS বিষয়াহে হেড অফিচাৰ হিচাপে থাকে। ইয়াত মিলিটেৰি অফিচাৰ নথকাৰ কাৰণে ইয়াক মিলিটেৰি ফৰ্চ বুলি আখ্যা দিব নোৱাৰি। [ 2] Central Industrial Security Force [ A] এওঁ লোকে ভাৰতবৰ্ষৰ চৰকাৰি খণ্ডৰ উদ্যোগ, এয়াৰপ'ট, মেট্ৰ আদিত ৰক্ষীবাহিনী হিচাপে কাম কৰ

            এটি চমু কাহিনী এদিন এজন জ্ঞানী ব্যক্তি নদী এখনৰ পাৰত বহি চিন্তা কৰি আছিল। তেতিয়া লোক এজনে আহি সুধিলে, আপুনি ইয়াত কি কৰি আছে ?    তেতিয়া জ্ঞানি ব্যক্তিজনে উত্তৰ দিলে, মই অপেক্ষা কৰি আছো কেতিয়া নদীখনৰ পানীবোৰ বৈ শেষ হ'ব আৰু মই তেতিয়া নদী খন পাৰ হৈ যাম।      লোক জনে লগে লগে উত্তৰ দিলে, আপুনি কি কথা কৈছে এইবোৰ ; এনেদৰে থাকিলে দেখোন আপুনি গোটেই জীৱনটো নদীখন পাৰ হ'ব নোৱাৰিব।      জ্ঞানী ব্যক্তিজনে উত্তৰ দিলে, সেইটোৱেই টো মই তুমাক বুজাব খুজিছো। তোমাৰ আশা-আকাংখ্যাবোৰ পূৰ হোৱালৈ অপেক্ষা নকৰিবা। সুখী হ'বলৈ চেষ্টা কৰা কাৰণ মানুহৰ জীৱনত এটা আশা পূৰ হোৱাৰ পাছত অন্য এটা আশাই পাতনি মেলে।       সফল জীৱনৰ কোনেও সৰ্বসন্মত সংজ্ঞা দিব নোৱাৰে।         সুখী জীৱন সফল জীৱন                                                প্ৰহ্লাদ চুতীয়া     

         ভগবান নামৰ কোনো বস্তু বা জীৱৰ এই পৃথিৱীত অস্তিত্ব নাই। ভগবান মানুহৰ মনে গঢ়া এক কাল্পনিক ছবি বা কাহিনী।            প্ৰতিটো ধৰ্মতে একো একোটা কাল্পনিক কাহিনী থাকে। এই কাহিনীত অসৎ ব্যক্তি বা গোষ্ঠীটোক ধ্বংস কৰাই এই কাহিনীৰ মূল বৈশিষ্ট্য।                          হিন্দু ধৰ্মত মহাভাৰত আৰু ৰামায়ণৰ কাহিনী; খীষ্টিয়ান ধৰ্মত যিশু ৰ কাহিনী; মুছলমান ধৰ্মতো ঠিক তেনেকৈ অন্য এটা বেলেগ কাহিনী। এইবোৰ সকলো মনে-গঢ়া কাহিনী লিখা পুৰণি কালৰ সেই পণ্ডিত সকলৰ কাম। যি সেই সময়ৰ মানুহৰ মনৰ সৰলতাৰ সুযোগ লৈ ভগবান বা ধৰ্ম নামৰ অনুষ্ঠানৰ জন্ম দিলে। এওঁ লোক আচলতে চতুৰ প্ৰকৃতিৰ লোক আছিল। যি নিজৰ নিজৰ স্বাৰ্থৰ বাবে বিভিন্ন জনে বিভিন্ন ধৰ্মৰ সষ্টি কৰিলে।              মই প্ৰত্যেকটো ধৰ্মৰ কাহিনীক সমালোচনা কৰিলে এখন ডাঙৰ কিতাপলৈ পৰিণত হ'ব। গতিকে মোৰ যুক্তিবোৰ চমুকৈ দিবলৈ চেষ্টা কৰিম।         মই ৰামায়ণৰ কথা কৈছো। মই যদি কওঁ ৰামায়ণ খন মিচা আছিল। কি আপোনালোকে বিশ্বাস কৰিব। নিশ্চয় নকৰে।           আমি যদি ইয়াক সাহিত্যিক দৃষ্টি ভংগীৰে চাওঁ তেতিয়া দেখিম যে। এই কাহিনীটোত "হাস্য ৰস, কৰুণ ৰস, বীৰ ৰস, ভয় ৰস, বিস্ময়